23.01.1919 r. – Początek konfliktu o Zaolzie: łamiąc ustalenia z 5 listopada 1918 roku, gdy upadek Austro-Węgier stał się faktem, a lokalne Rady Narodowe powołane w Cieszynie i Opawie zgodziły się tymczasowo ustalić granice w oparciu o słuszne kryterium przewagi liczebności etnicznej polskiej na Zaolziu, by uniknąć rozlewu krwi. Tymczasem wykorzystując sytuację, gdy Polaków wiązały boje z Ukraińcami w Galicji Wschodniej oraz Powstanie Wielkopolskie, ponad 10-krotnie liczniejsze wojska czeskie dobrze uzbrojone w pociąg pancerny i oddziały artyleryjskie, wkroczyły na teren Śląska Cieszyńskiego i zaatakowały znienacka nieliczne oddziały polskie oraz słabo uzbrojonych górników, hutników i kolejarzy. Do decydującej bitwy doszło pod Skoczowem, gdzie mimo miażdżącej czeskiej przewagi militarnej, polscy obrońcy zahamowali ofensywę Czechów. Nim ruszyła ona ponownie, mocarstwa zachodnie wymusiły przerwanie walk. Konflikt, określany niekiedy mianem wojny polsko-czechosłowackiej, przyniósł po stronie polskiej nie tylko straty wśród żołnierzy, ale też kilkadziesiąt ofiar cywilnych. Ostatecznie teren Zaolzia został przyznany Czechom decyzją Rady Ambasadorów na konferencji w Spa w lipcu 1920 r.