27.01.1945 r. – 80. rocznica wyzwolenia Auschwitz – niemieckiego obozu koncentracyjnego utworzonego 27 kwietnia 1940 r. po wcześniejszej adaptacji przedwojennych koszar Wojska Polskiego. Pierwszym komendantem obozu został Rudolf Hess. W skład obozowego kompleksu w miarę jego rozbudowy weszły: Auschwitz I (Oświęcim) – pierwszy obóz (tzw. „obóz macierzysty”) przymusowej morderczej pracy, Auschwitz II – Birkenau (Brzezinka) – początkowo obóz koncentracyjny, później miejsce masowej eksterminacji żydów (komory gazowe i krematoria) oraz Auschwitz III Monowitz (Monowice) – obóz pracy przymusowej w zakładach Buna-Werke koncernu IG Farben. 17 stycznia 1945 odbył się w KL Auschwitz ostatni apel generalny 67.012 więźniarek i więźniów. Bezpośrednio po nim Niemcy rozpoczęli ostateczną likwidację obozu. Rozpoczęły się marsze pieszych kolumn śmierci do obozów w głąb Rzeszy. Główny marsz ok. 50 tys. więźniów odbywał się na trasie Oświęcim – Wodzisław Śląski (niemiecka nazwa Loslau; 63 km). 22 stycznia marsz dotarł do stacji kolejowej Loslau, gdzie załadowano więźniów do otwartych węglowych wagonów kolejowych. W warunkach mrozu i ścisku wewnątrz kierowano pociągi do Austrii i Niemiec. W obozie zostało ponad 9 tysięcy więźniów, w tym około 500 dzieci – wszyscy mieli zostać zgładzeni. Od 18 do 27 stycznia masowo palono obozowe akta, wysadzono krematoria, podpalono kompleks magazynów z zagrabionym ofiarom mieniem. Jako pierwsi do obozu dotarli w dniu 27 stycznia 1945 r. żołnierze z 454. Pułku Strzeleckiego z 100. Lwowskiej Dywizji Strzeleckiej z 60. Armii I Frontu Ukraińskiego. W obozach Auschwitz, Birkenau, Monowitz i podobozach doczekało wyzwolenia łącznie około 7,5 tysiąca więźniów. Część z nich tuż po wyzwoleniu rozeszła się do swych domów. Pozostałych umieszczono w prowizorycznych szpitalach, zorganizowanych na terenie obozu lub przeniesiono do szpitali w Krakowie. Mimo intensywnej opieki część więźniów zmarła, najwięcej w lutym i marcu. Łącznie w całym okresie funkcjonowania szpitali zmarło około 600 osób..