GENEZA PAŃSTWA ŻYDÓW cz.3 - NCMA (Narodowe Centrum Monitorowania Antypolonizmu)

Wszyscy znacie takie powiedzenie: „kiedy dwóch poprawnie żyjących sąsiadów wszczyna między sobą wojnę, wiedz, że poprzedniego dnia odwiedził ich Anglik”, mogłoby to być śmieszne, gdyby nie pociągało za sobą ofiar. Patrząc na historię w szerszym kontekście, można tylko dodać, ofiary dla imperium nie są istotne, liczy się złoto. A teraz kilka faktów: I WŚ, Brytyjczycy szukają sojuszników w walce z Imperium Osmańskim, poprzez rozmowy i obietnice poparcia dążeń niepodległościowych świata arabskiego, w zamian Arabowie przystąpili do wojny z Turcją, w wyniku czego obszary Palestyny, Libii i Syrii znalazły się pod brytyjskimi rządami wojskowymi. Brytyjczycy zyskali, ale nie byliby sobą gdyby nie wprowadzili na te ziemie zamętu, obiecując drugiej, syjonistycznej społeczności, poprzez tzw. Deklarację Balfoura, utworzenie w Palestynie „żydowskiej siedziby narodowej”- cokolwiek to znaczyło. Po I WŚ w 1920r w trakcie dyplomatycznych negocjacji, oficjalnie przyznano mandat Palestyny dla Wielkiej Brytanii. Na tym terenie tradycyjnie mieszkała ludność arabska, jednak po wojnie i deklaracji utworzenia żydowskiej siedziby narodowej, zaczęło się na wielką skalę osadnictwo żydowskie, pierwsza wielka fala, zwana Aliją przywiała 25 000 ludzi. Osiedleńcom pomagał kapitał syjonistów. Problemy ścierania się tych dwóch społeczności zaczęły się już w 1920r, następnie rok później. W 1922 Liga Narodów w preambule do Mandatu Palestyny napisano: „Odbudowa Żydowskiej Siedziby Narodowej ma się dokonać bez żadnego uszczerbku dla praw ludności arabskiej w Palestynie” niestety przy napływającej nieustannie wielkiej rzeszy kolonizatorów syjonistycznych, uszanowanie praw ludności arabskiej nie było możliwe. Podczas trzeciej i czwartej Aliji przybyło ponad 100 000 Żydów, był to nielegalny napływ ludności, ponieważ od 1921 po krwawych rozruchach w Jafie, władze brytyjskie ograniczyły formalnie imigrantom wjazd do Palestyny. Po dojściu Hitlera do władzy w Niemczech, ta nielegalna imigracja w latach 1931-1940 wyniosła 250 000 Żydów. Wobec narastającej ekspansji, nieustannego odbierania ziemi jej rdzennym mieszkańcom, wybuchały lokalne i szersze konflikty. Na niewielkim obszarze arabskiej ziemi pojawiła się coraz liczniejsza diaspora żydowska, dwie odmienne, antagonistycznie nastawione do siebie kultury i religie. Po IIWŚ w 1947r, rząd brytyjski wycofał się z Mandatu Palestyny, ze względu brak możliwości zaprowadzenia pokoju w konflikcie arabsko –żydowskim, nie potrafili lub nie chcieli powstrzymać napływu do Palestyny Żydów, mimo formalnego zakazu imigracji. Brytania poprzez swoje działania stworzyła środowisko konfliktowe, następnie wycofała się ze zobowiązań, znamy ten schemat, chociażby z obecnego konfliktu na Ukrainie. ONZ w 1947r, przyjęło rezolucję podziału Palestyny na dwa państwa, na co kraje arabskie nie mogły się zgodzić. Na dzień przed wygaśnięciem mandatu brytyjskiego 14.05 1948 ogłoszono powstanie niepodległego państwa Izrael. To państwo powstało w czasie wojny, wywołując wojnę, stało się zarzewiem nieustających konfliktów, na miarę wręcz globalną, jak obserwujemy to obecnie.

Aniela

NCMA (Narodowe Centrum Monitorowania Antypolonizmu)