Wanda Rutkiewicz, (04 02 1943 Płungiany na Litwie – 13.05.1992 Kanczendzonga Himalaje), ojciec Zbigniew Błaszkiewicz, matka Maria z Tyrszklewiczów. Wanda miała troje rodzeństwa: Jerzego, Michała i Janinę. W czasie repatriacji w 1946 roku cała rodzina przyjechała do Polski. Kiedy miała 5 lat tragicznie zmarł jej starszy brat Jurek, razem z dwoma kolegami znalazł niewypał, pozostałość po niedawnej wojnie, nie przewidując tragicznego finału wrzucił go do rozpalonego z kolegami ogniska. Maturę zdała w II LO we Wrocławiu. Studiowała na Politechnice Wrocławskiej, otrzymała tytuł inżyniera-elektronika. Uprawiała lekkoatletykę i siatkówkę, jednak w ostateczności skupiła swoją uwagę na wspinaczce wysokogórskiej, a zawodowo realizowała się w Instytucie Automatyki Systemów Energetycznych we Wrocławiu. Pierwsze wyprawy w góry zawdzięczała ojcu i obozom harcerskim. Jej ojciec kiedy miała 29 lat, został bestialsko zamordowany przez ludzi, którzy wynajmowali połowę jego rodzinnego domu. To oni włamali się do zamkniętej części domu, okradli rodzinny dom Błaszkiewiczów z rzeczy cennych i pamiątek rodowych. Kiedy jej ojciec chciał wezwać policję, rzucili się na niego. Była to dla Wandy druga już tragedia rodzinna, która miała ogromny wpływ na ukształtowanie jej stosunku do ludzi i świata. Uprawianie tak niebezpiecznej dyscypliny sportowej dawało jej radość z pokonywania własnych lęków, słabości: „…przebywam w najpiękniejszym kościele świata, jakim jest natura. Jestem na szczytach gór, czasami samotna, czasami z ludźmi…” Wanda Rutkiewicz potrafiła wszystko podporządkować swojej pasji, za którą zapłaciła samotnością. Jej pierwszy mąż to taternik Wojciech Rutkiewicz, małżeństwo przetrwała 3 lata , drugi austriacki lekarz i alpinista Helmut Scharfetter, nieszczęśliwy wypadek w górach odebrał mu życie . Niestety nie miała też dzieci. Himalaistka zdobyła Mount Everest 16 października 1978 roku, stając się pierwszą Polką, która tego dokonała, oraz trzecią kobietą na świecie. Dla niej samej największym sukcesem była wyprawa na K2, w 1986 zdobyła ten szczyt jako pierwsza kobieta i pierwsza osoba z Polski. Lubiła przekraczać swoje możliwości oraz wspinaczki w pojedynkę, tak pokonała Annapurnę w 1991. W każdym środowisku są ludzie mali, zakompleksieni, którzy nie potrafią uznać pracy i wysiłków tych, którym „bardziej zależy”, którzy przekładają swoje dążenia ponad lęki i ograniczenia, tak też nie ominęła Wandy Rutkiewicz fala hejtu za ten samotny wyczyn. Zaginęła podczas ataku na Kanczendzongę. Dnia 12 maja o godz 03:30 wraz z Carlosem Carsolio wyruszyli w górę. Po dwunastogodzinnej wspinaczce Carsolio stanął na szczycie. Gdy schodził, napotkał Wandę około 350 m od szczytu. Nie miała sprzętu biwakowego, jednakże zdecydowała się przeczekać noc i kontynuować wejście następnego dnia. Ministerstwo Turystyki Nepalu uznało prowadzenie akcji ratunkowej za praktycznie niemożliwe. Jej ciała nie odnaleziono, została w górach, które tak kochała.
„Smak życia poznaje się najlepiej wtedy, gdy można je utracić (…) trud wspinaczki pozwala się cieszyć wszystkim: i życiem, i kubkiem gorącej herbaty, chwilą odpoczynku, podmuchem ciepłego wiatru, zapachem rozgrzanej w słońcu skały i tysiącem innych, równie prostych rzeczy”.
Aniela Źródła: https://swiatgwiazd.pl/czy-wanda-rutkiewicz-miala-dzieci-slynna-alpinistka-wiele-razy-ryzykowala-mk-151222, https://www.national-geographic.pl/ludzie/wanda-rutkiewicz-kim-byla-najwybitniejsza-polska-alpinistka/
