Synami pułku potocznie nazywano młodocianych żołnierzy. Już w okresie wojen napoleońskich dzieci, najczęściej sieroty po towarzyszach broni, zostawały przygarnięte przez oddziały wojskowe. Byli to najczęściej chłopcy, którzy pełnili funkcje łączników, doboszów itp. W okresie II RP niektóre pułki również adoptowały sieroty. Zapewniano im wikt i opierunek, a nawet finansowano wykształcenie. Zjawisko synów pułku nabrało szczególnego znaczenia w okresie II Wojny Światowej. Jednostki polskie powstałe w ZSRR, bardzo często przygarniały pod swe skrzydła nieletnich rodaków, przez co w wielu przypadkach ratowano im to życie. Młodsi synowie bardzo często wykonywali prace pomocnicze i byli traktowani jako maskotki pułkowe, lecz starsi bardzo często brali czynny udział w walkach z karabinem w ręku. Synami pułków nazywano również dzieci przygarnięte przez oddziały partyzanckie, między innymi ocalałe po pacyfikacjach wsi przez najeźdźców. W pierwszych latach po zakończeniu II WŚ, niektóre jednostki wojskowe kontynuowały tradycję i sprawowały opiekę nad wojennymi sierotami. W 1968 roku Minister Obrony Narodowej ustanowił odznakę „Syn Pułku”. Była ona nadawana tym osobom, które jako dzieci-żołnierze w latach II Wojny Światowej, nie mając ukończonych 17 lat, brały udział w walkach z hitlerowskim okupantem. Aktualnie Synowie Pułku wchodzą w skład Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych.
Pamięci ps.Alba
Agent Polski Radioslider
Naród, który traci pamięć
przestaje być Narodem
staje się jedynie zbiorem ludzi
czasowo zajmującym dane terytorium
