Ignacy (wg metryki Jan Józef Ignacy) urodził się 23 marca 1822 roku w Zadusznikach, w województwie podkarpackim w inteligenckiej rodzinie szlacheckiej o ormiańskich korzeniach. Jego ojciec, Józef Łukasiewicz (herbu Łada) był dzierżawcą folwarku i żołnierzem Tadeusza Kościuszki; matka Apolonia z domu Świetlik. Ignacy miał czworo rodzeństwa: Marię, Emilię, Aleksandra i Franciszka.
Naukę rozpoczął w rodzinnej miejscowości, a następnie kontynuował w gimnazjum u ojców pijarów w Rzeszowie, dokąd w 1830 roku przeprowadziła się jego rodzina. Po ukończeniu czwartej klasy przerwał naukę z braku pieniędzy. W gimnazjum Ignacy zdążył nauczyć się języka niemieckiego i łaciny. Ułatwiło mu to zdobywanie wiedzy w przyszłości, bowiem marzył by zostać farmaceutą. Wyruszył więc w poszukiwaniu odpowiedniego zajęcia. W 1836 roku podjął praktykę i zarazem naukę w zakresie chemii i farmacji w aptece Antoniego Swobody w Łańcucie, by po czterech latach zdać zawodowy egzamin potwierdzający posiadane kwalifikacje. W latach 1840 – 1846 kontynuuje dokształcanie się w zawodzie aptekarza w pracy na stanowisku pomocnika w aptece obwodowej magistra Edwarda Hubla w Rzeszowie.
Wcześnie – lata 1837- 1840 – Łukasiewicz prowadzi już działalność w konspiracyjnych organizacjach. W 1845 roku, po nawiązaniu znajomości z Edwardem Dembowskim, działaczem lewicy niepodległościowej, przywódcą powstania krakowskiego 1846 roku, Łukasiewicz został zaprzysiężony jako agent Centralizacji Towarzystwa Demokratycznego Polskiego na Rzeszów. Było to jedno z najważniejszych stronnictw politycznych Wielkiej Emigracji, utworzone w Paryżu w 1832 roku. Ignacy był bardzo aktywnym działaczem, co nie uszło uwadze władz austriackich, które zarejestrowały go jako obywatela politycznie podejrzanego. 19 lutego 1846 roku został aresztowany i osadzony we lwowskim więzieniu, skąd po rocznym dochodzeniu, zwolniono go 27 grudnia 1847 roku, z braku dowodów. Aresztowanie uniemożliwiło wybuch planowanego powstania w Rzeszowie. Łukasiewicz ostatecznie zaprzestał działalności konspiracyjnej, ponieważ miał zakaz opuszczania Lwowa, a przy tym pozostał pod stałą obserwacją.
Dzięki pomocy swojego brata, w sierpniu 1848 roku Ignacy podjął pracę we lwowskiej w aptece Piotra Mikolascha, który pomógł mu uzyskać zgodę na opuszczenie miasta. Umożliwiło mu to rozpocząć studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie zdał wszystkie egzaminy z wyjątkiem farmakognozji. W czasie pobytu w Krakowie dorabiał pracując jako laborant w fabryce ałunu pod miastem.Dyplom magistra farmacji uzyskał dopiero na Uniwersytecie Wiedeńskim w 1852 roku.
Z dyplomem uniwersyteckim Łukasiewicz wrócił do Lwowa, do apteki Mikolascha. W laboratorium aptecznym, na zlecenie pracodawcy, Ignacy wraz z drugim asystentem, Janem Zehem, prowadzili badania nad destylacją ropy naftowej. Z czasem Mikolasch wycofał się z badań, nie widząc praktycznego zastosowania nowych destylatów jako lekarstw. Na przełomie roku 1852/1853 Łukasiewicz i Jan Zeh otrzymali naftę metodą frakcjonowanej destylacji. Łukasiewicz starał się potem znaleźć dla nafty zastosowanie praktyczne. Używane do tej pory lampy oliwne nie nadawały się do nafty i wymagały przekonstruowania. Pierwsza skonstruowana przez Łukasiewicza lampa rozświetliła wystawę apteki.
31 lipca 1853 roku, po raz pierwszy zastosowano w praktyce oświetlenie naftowe konstrukcji Ignacego Łukasiewicza podczas pilnej, nocnej operacji w szpitalu powszechnym na lwowskim Łyczakowie. Jest to symboliczna, oficjalna data narodzin przemysłu naftowego.
Z początkiem 1854 roku Łukasiewicz przeniósł się do Gorlic, aby być bliżej terenów roponośnych. W tym roku w gorlickiej dzielnicy Zawodzie, przy skrzyżowaniu ulic Węgierskiej i Kościuszki, zapłonęła, pierwsza na świecie uliczna lampa naftowa, jego konstrukcji, która rozsławiła przemysł naftowy.
Ropę naftową eksploatowano tam już od dawna, wykorzystując ją do różnych celów gospodarczych, jak np. lekarstwo dla bydła lub smar. Łukasiewicz rozpoczął pracę w miejscowej aptece Jana Tomaszewicza. Jednocześnie, wraz z okolicznymi właścicielami terenów roponośnych, zakładał pierwsze spółki i kopalnie ropy, które powstawały w następnych latach w rejonie Gorlic, Jasła i Krosna.
W 1854 Łukasiewicz rozpoczął prace nad pierwszą na świecie kopalnią ropy naftowej w Bóbrce koło Krosna. Była to spółka naftowa Trzecieski-Łukasiewicz. Kopalnia jest czynna do dzisiaj, pełni jednocześnie rolę Muzeum Przemysłu Naftowego i Gazowniczego im. Ignacego Łukasiewicza.
Dwa lata później, w 1856 roku, zbudował pierwszą w świecie destylarnię ropy w Ulaszowicach (obecnie dzielnica Jasła). Pierwsza zaś rafineria powstała w 1857 roku w Klęczanach koło Nowego Sącza, gdzie produkowano naftę, smary, oleje smarne i asfalt oraz gudrinę (rodzaj parafiny).
20 kwietnia 1857 roku Ignacy Łukasiewicz poślubił o 15 lat młodszą Honoratę Stacherską (1837-1897). Honorata była jego siostrzenicą, córką Ernesta Leopolda Dydaka-Stacherskiego herbu Ostoja i Emilii z Łukasiewiczów (starsza siostra Ignacego). Ich córka Marianna urodziła się w lutym 1858 roku, jednak w grudniu tego samego roku zmarła.
W 1858 roku przeprowadził się z Gorlic do Jasła, gdzie prowadził aptekę w domu na północnej pierzei Rynku. Kolejną jego przeprowadzkę, tym razem do Polanki pod Krosnem w 1859 roku, wymusiła decyzja o odbudowie rafinerii, po pożarze pierwszej, założonej w tej lokalizacji.
Nie uczestnicząc osobiście w powstaniu styczniowym 1863 roku, wspierał je finansowo, a po jego upadku, pomagał powstańczym uchodźcom szukającym schronienia na terenie Galicji.
W 1865 Łukasiewicz, wraz z żoną, zakupił folwark Leśniówka pod Krosnem i pobliską wieś Chorkówka, gdzie zbudował kolejną, nowoczesną rafinerię. W następnych latach 1868-1881 zainicjował powstanie:
- kilku kopalni nafty w Beskidzie Dukielskim – Ropianka, Wilsznia, Smereczne oraz w Gorlickiem – Ropa, Wójtowa,
otworzył:
- leczniczy zakład kąpielowy jodowo-bromowy w Bóbrce,
ufundował:
- kaplicę dla miejscowej ludności w Chorkówce,
- kościół w stylu neogotyckim w miejscowości Zręcin pod Chorkówką, przy wsparciu wspólnika Klobassy.
W 1873 papież Pius IX za działalność charytatywną nadał mu tytuł Szambelana Papieskiego i odznaczył go Orderem Św. Grzegorza.
Łukasiewicz był także organizatorem kongresu naftowego we Lwowie w 1877 roku, oraz założycielem Krajowego Towarzystwa Naftowego w Gorlicach. Był jego prezesem w latach 1881–82.
Pod koniec życia został wybrany posłem do Sejmu Galicyjskiego IV kadencji lat 1877-1882. Dzięki działalności Łukasiewicza na forum parlamentarnym, Sejm Galicyjski przyznał pierwsze poważne dotacje państwowe na wiercenia poszukiwawcze w rejonie Gorlic i Grybowa oraz na opracowanie map geologicznych Galicji. Opracował także projekt regulacji prawnych i ulg podatkowych, przyjęty przez sejm galicyjski w 1881 roku
Ignacy Łukasiewicz zmarł 7 stycznia 1882 roku z powodu ciężkiego zapalenia płuc. Został pochowany na cmentarzu w Zręcinie.
Autor: abo
Źródła:wynalazki.andrej.edu.pl; zyciorysy.info/ignacy-lukasiewicz; obliczaludzi.com/ignacy-lukasiewicz/
